موزه هنرهای معاصر شیکاگو و مربی، رومی کرافورد، در برنامه جدیدی شریک شده اند که بر آموزش جفت کردن هنرمندان رنگین پوست با یادگیری عملی توسط دانش آموزانی که در کنار آنها کار می کنند، تمرکز دارد. این دوره فشرده و یک ترم، که موسسان آن روز دوشنبه اعلام کردند، مدالیته مدرسه هنر جدید نامیده می شود و از سپتامبر در موزه آغاز می شود.
مدل های سنتی آموزش هنر به طور فزاینده ای در معرض خطر قرار گرفته اند زیرا مدارس مورد اعتماد – از موسسه هنر سانفرانسیسکو گرفته تا کالج هنر واتکینز در نشویل – در معرض ورشکستگی یا ادغام با موسسات بزرگتر قرار گرفته اند. این پیشرفت‌ها زنگ خطری برای برخی از رهبران دنیای هنر بوده است، که اکنون روش‌های آموزشی جایگزینی را تأمین می‌کنند که برنامه‌های اعطای مدرک را به کلی کنار می‌گذارند.
مدالیته مدرسه هنر جدید برای ایجاد یک نقطه شیرین در دانشگاه در نظر گرفته شده است. با شروع ترم پاییز، هر کدام یک دوره رایگان در مورد تاریخ هنر سیاه را به حدود 50 دانشجو ارائه می دهد که توسط دانش پژوهانی که در کنار برخی از خود هنرمندان تاریخ ساز کار می کنند، تدریس می شود و با کمک هزینه 250,000 دلاری از بنیاد غیرانتفاعی Terra برای هنر آمریکایی پذیرفته شده است.
کرافورد، 56 ساله، مورخ هنر در دانشکده انستیتوی هنر شیکاگو، گفت: «کلمات چشمک زن آزمایش و بداهه است. بحرانی در آموزش هنر وجود دارد و ما امیدواریم که پایداری الگوی ما دیگران را وادار به تحقق آن کند.»
ترم آتی بر درس های FESTAC 77، گردهمایی پان آفریقایی هنرمندان سیاه پوست در سال 1977 در لاگوس، نیجریه تمرکز خواهد کرد (عنوان رسمی آن دومین جشنواره جهانی هنر و فرهنگ سیاه پوستان و آفریقایی است.) این رویداد یک ماهه جشنی بود از قاره و دیاسپورای آفریقا، نقطه عطفی که کرافورد آن را فصلی مهم اما تا حد زیادی ناشناخته از تاریخ هنر می داند.
دو سال پیش، او نمایشگاهی درباره جشنواره با هنرمند تئاتر گیتس ترتیب داد، اما امیدوار است دانش‌آموزان از طریق قرار گرفتن در معرض روی لوئیس عکاس و نقاش جرالد ویلیامز که نزدیک به نیم قرن پیش در نمایشگاه اصلی حضور داشتند، دانش خود را عمیق‌تر کنند. بسیاری از هنرمندان آموزش دهنده پیوندهای عمیقی با شیکاگو دارند، از جمله ویلیامز، که به تأسیس آفری کبرا، یک گروه هنری تأثیرگذار از جنوب شیکاگو که در دهه 1960 آغاز شد، کمک کرد.
مادلین گرینستین، مدیر موزه هنرهای معاصر شیکاگو، گفت: «این یک هک برای نوع دیگری از آموزش است. “معیار موفقیت من برای این برنامه این است که این دسته از دانش آموزان خود را شاگرد هنر بدانند و در موقعیت هایی در همان سطح با کسانی که مدارک سنتی تر دارند استخدام شوند.” (برنامه طولانی ترم مدرک یا اعتبار دانشگاهی ارائه نمی دهد.)
سایر مؤسسات فرهنگی با الگوهای خود برای ترکیب تاریخ و هنر استودیویی موفق شده اند. برنامه استودیوی مستقل موزه ویتنی پس از بیش از 50 سال همچنان قوی است و به خاطر تولید رهبران فرهنگی مانند ریچارد آرمسترانگ، مدیر موزه گوگنهایم و جنی هولزر، هنرمند مفهومی، شهرت دارد. در طول همه‌گیری، محصول جدیدی از این آزمایش‌ها به صورت آنلاین ظاهر شد، از جمله مدرسه هنر جایگزین توسط ناتو تامپسون، متصدی، که هنرمندانی مانند ترور پاگلن را برای تدریس دعوت کرد.
به گفته مربیان، مدارس هنرهای سنتی برای جذب دانش‌آموزانی که سوال می‌کنند آیا مدرک هنرهای زیبا ارزش هزینه بالای شهریه را دارد یا خیر، در تلاش هستند.
مورخ هنر کورینا کرش که قبل از تعطیلی مؤسسه هنری سانفرانسیسکو تدریس می‌کرد، گفت: «تعطیلی‌ها عمدتاً مربوط به مدارسی است که بیش از حد به شهریه تکیه می‌کنند و در نظر نمی‌گیرند که آیا دانش‌آموزان توانایی پرداخت آن را دارند یا خیر.
کرش گفت که رویکردهای جایگزین مانند شیکاگو می‌تواند برنامه‌های متنوعی را در مورد هنرمندان رنگین پوست ارائه دهد که دانشگاه‌ها در ابداع آن کند بوده‌اند. اما این دوره‌ها به‌طور کامل جایگزین نیاز به مدرک هنرهای زیبا نمی‌شوند، که به گفته او به عنوان راهی به سوی تفکر انتقادی می‌داند.
کرافورد گفت که برنامه او تا حدودی اهداف متفاوتی داشت. او گفت: «عمداً دست گرفتن کمتر است، و دستگاه مدرسه هنر کاهش می‌یابد،» و افزود که او می‌خواهد دانش‌آموزان پروژه‌هایی ایجاد کنند که «به جای اعتبار دوره، در دنیا زندگی کنند».
