صد سال پیش، شرکت Eastman Kodak دوربین جدیدی را معرفی کرد که نوید انقلابی در ساخت فیلم را می داد. این شرکت تا آن زمان بیش از دو دهه بود که دستگاه‌های فیلمبرداری می‌فروخت، اما این ابزار جدید – دوربین Ciné-Kodak که با پروژکتور Kodascope فروخته می‌شود – یک هیجان جدید را ارائه می‌دهد: توانایی ساخت و نمایش فیلم در خانه، بدون هیچ چیز خاصی. تجربه و تخصص.
با این حال، شگفتی فنی فقط دوربین نبود، بلکه فیلم درون آن نیز بود. تا سال 1923، فیلمی که بیشتر در فیلم های سینمایی استفاده می شد، 35 میلی متر عرض داشت. در آن سال کداک فرمت جدیدی تولید کرد که تنها 16 میلی متر بود. هنگامی که آن را روی صفحه نمایش بزرگ منفجر کردید، تصویر آنقدر واضح نبود، اما امکان دوربین‌های کوچک‌تر، ارزان‌تر و قابل حمل‌تر را فراهم می‌کرد.
16 میلیمتر دوره جدیدی از فیلم های خارج از سیستم هالیوود را آغاز کرد. مردم عادی اکنون می‌توانند زندگی خود را ضبط کنند، روزنامه‌نگاران و سربازان می‌توانند در بحبوحه جنگ فیلمبرداری کنند، و فعالان می‌توانند مستندهای سیاسی را در خیابان فیلمبرداری کنند. تا قبل از ورود ویدئوی دیجیتال در اواخر دهه 1990، فیلم 16 میلی متری پایه اصلی فیلمساز آماتور یا مستقل بود و نه به سرمایه گذاری و نه به دانش سینمای تجاری نیاز داشت.
هفته گذشته، در کتابخانه عمومی هنرهای نمایشی نیویورک، که هزاران قرقره 16 میلی متری در مجموعه خود دارد، النا روسی-اسنوک، آرشیودار فیلم، چند فیلم کوتاه برای گروهی از دانشجویان کارشناسی کالج مریمونت منهتن ارائه کرد. همانطور که پروژکتور چرخید، یک پرتو نور از اتاق تاریک عبور کرد و صفحه را با صحنه هایی از انیمیشن «خطوط مرزی» محصول 1946، فیلمی هیجان انگیز از فیلیپ استپ در مورد یکپارچگی اجتماعی در پی جنگ جهانی دوم نقاشی کرد. پس از آن «پایان»، یک کمدی ضدجنگ به کارگردانی یک نوجوان، آلفونسو سانچز، در سال 1968 دنبال شد. سومین فیلم، «صورت‌های سیاه» محصول 1970، یک مونتاژ یک دقیقه‌ای پرتره از ساکنان هارلم بود.
روسی-اسنوک توضیح داد که این تولیدات، اسناد گرانبهای زندگی و دغدغه‌های آمریکایی‌های معمولی، ماندگار شده‌اند، زیرا سازندگان آنها دسترسی نسبتا ارزان و راحت به فیلم داشتند، رسانه‌ای که اگر به درستی ذخیره شود می‌تواند صدها سال دوام بیاورد.
امروزه دیگر 16 میلی متر برای فیلمساز آماتور بهینه نیست. فیلم آنالوگ به طور فزاینده‌ای گران است، آزمایشگاه‌های کمتر و کمتری می‌توانند آن را پردازش کنند، و فرمت تصویربرداری تقریباً نامحدود و پخش فوری ویدیو را امکان‌پذیر نمی‌کند. اما حتی وقتی 100 می شود، 16 میلی متر هنوز ظاهر منحصر به فردی دارد که نه فیلم 35 میلی متری و نه ویدیو نمی توانند رقیب آن باشند.
وقتی فیلم آنالوگ روی صفحه نمایش داده می‌شود، بافتی سه‌بعدی نقطه‌ای به نام «دانه» دارد که محصول آرایش مصنوعی آن است. در ۱۶ میلیمتر دانه‌های بیشتری نسبت به ۳۵ میلیمتر وجود دارد، که در نتیجه تصویری مبهم‌تر و سوسو می‌زند. در قرن بیستم، این یک نقطه ضعف برای فیلمسازان حرفه ای بود که به دنبال تصاویر واضح و نمایشی بودند. اما امروزه که رسانه‌های با کیفیت بالا زندگی ما را اشباع کرده‌اند، برخی از کارگردانان دقیقاً ۱۶ میلیمتر را برای ظاهر خشن‌تر آن انتخاب می‌کنند. این به ما یادآوری می‌کند که آنچه که ما تماشا می‌کنیم، جهان آنطور که هست نیست، بلکه فیلتر شده و با خلاقیت زیادی از طریق یک فرآیند شیمیایی تغییر یافته است.
دارن آرنوفسکی، فیلمساز، چندین فیلم را در فیلم 16 میلی متری فیلمبرداری کرده است، از جمله “کشتی گیر” (2008)، “قوی سیاه” (2010) و “مادر!” (2017). اما زمانی که او اولین فیلم خود را با نام “Pi” (1998) می ساخت، 16 میلی متر یک ضرورت بود، نه یک انتخاب. رزولوشن دوربین‌های دیجیتال موجود در آن زمان برای فیلم‌سازی به اندازه کافی خوب نبود و آرونوفسکی نمی‌توانست 35 میلیمتر را بپردازد. اما او و فیلمبردارش، متیو لیباتیک، به زودی متوجه شدند که 16 میلیمتر – مخصوصاً استاک با کنتراست بالا که آنها به نام فیلم معکوس استفاده می‌کردند – بر سبک توهم‌آمیز «پی» تأکید می‌کند، یک فیلم هیجان‌انگیز روان‌شناختی سیاه و سفید که به وسواس فکری می‌پردازد. یک نظریه پرداز پارانوئید اعداد
آرونوفسکی در یک مصاحبه تلفنی گفت: “ما تصمیم گرفتیم واقعاً به 16 میلی متر خم شویم.” “من دانه درشت و ظاهر متضاد را می خواستم. خنده دار است، زیرا ما به تازگی بیست و پنجمین سالگرد فیلم را داشتیم و آن را برای IMAX منفجر کردیم. و مردم IMAX به دلیل دانه‌دار بودن آن عصبی بودند. آنها می‌خواستند بدانند که آیا می‌خواهم مقداری از دانه‌ها را با فناوری رایانه پاک کنم. و ما گفتیم، مطلقاً نه. ما ظاهر آن را دوست داشتیم.»
چندین برنامه تلویزیونی از اواخر دهه 90 و اوایل دهه 2000، از جمله “The OC” و “Sex and the City”، از Super 16 استفاده کردند، یک تغییر 16 میلی متری با یک منطقه تصویر بزرگتر که به آنها حس فوری بودن زمان واقعی را می داد. 10 فصل اول «مردگان متحرک» نیز تا حد زیادی با 16 میلیمتر فیلمبرداری شدند تا حس تیره و فروپاشی سینمای ترسناک کلاسیک را به تصویر بکشند.
جان اینوود، فیلمبردار سینما، که 150 قسمت از کمدی «اسکراب» را فیلمبرداری کرد، یادآور شد که دوربین‌های 16 میلیمتری، که کوچک‌تر و سبک‌تر از دوربین‌های 35 میلیمتری خود (و حتی بسیاری از دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای معاصر) هستند، در توسعه این مجموعه بسیار مهم هستند. سبک شوخی دیوانه کننده
او به من گفت: «برای «Scrubs» خوب بود، زیرا دوربین‌ها را زیاد جابه‌جا می‌کردیم و گاهی اوقات در فضاهای تنگ قرار می‌گرفتیم. ما در یک بیمارستان واقعی، بیمارستان سابق هالیوود شمالی، فیلمبرداری کردیم و در هر اینچ مربع از آن، حتی تا سردخانه عکسبرداری کردیم.»
همانطور که دوربین های دیجیتال واضح تر و همه کاره تر شده اند، بسیاری از فیلمسازان برای یادآوری گذشته آنالوگ و ماهیت مبهم و مخاطره آمیز حافظه به 16 میلی متر روی آورده اند. در مصاحبه ای با Gold Derby، نیوتن توماس سیگل که فیلم «دا 5 خون» (2020) اسپایک لی را فیلمبرداری کرد، گفت که کارگردان به نتفلیکس اصرار کرده است که از فیلم معکوس 16 میلی متری برای سکانس هایی که در بحبوحه جنگ ویتنام اتفاق می افتد، استفاده کنند. هزینه ها و چالش های لجستیکی فیلم باید از ویتنام برای پردازش به یک آزمایشگاه آمریکایی فرستاده می‌شد و زمانی که اعضای خدمه می‌توانستند ببینند چه فیلمی گرفته‌اند، برنامه بازیگری چادویک بوزمن به پایان رسیده بود. اما لی مصر بود که صحنه‌ها مانند فیلم‌های خبری آرشیوی فیلمبرداری شده در این زمینه در دهه 1970، معتبر به نظر می‌رسند.
اد لاچمن فیلمبردار کهنه کار از Super 16 در دو همکاری خود با کارگردان تاد هاینز استفاده کرد که هر دو درام دوره ای بودند: مینی سریال “Mildred Pierce” (2011) و “Carol” (2015) که برای او یک آکادمی به ارمغان آورد. نامزدی جایزه
در هر دو پروژه، فرمت برای تقلید از تصاویر عکاسی دهه‌های 1940 و 1950 و تلخی آمریکای پس از جنگ انتخاب شد. اما لاچمن متوجه شد که دانه‌ها همچنین «تنش را به سطح تصویر» وارد می‌کنند و به موازات ویژگی‌های سرکوب‌کننده شخصیت‌های «میلدرد پیرس» و «کارول» هستند.
برای لاچمن، جذابیت 16 میلی متری فراتر از نوستالژی است. این به جایگاه سینما به عنوان یک هنر برمی گردد که به معنای تلطیف به جای بازتولید واقعیت است. او فیلم را به نقاشی و دانه را به قلم مو تشبیه کرد. او گفت: “دانه در هر فریم با نوردهی تغییر می کند.” “مثل نفس کشیدن است، تقریباً مانند یک کیفیت انسانی.”
کلی ریچارت، فیلمساز به یاد می‌آورد که وقتی فیلمبرداری فیلم «زنان خاص» در سال ۲۰۱۶ را شروع کرد، بودجه ۱۶ میلیمتری را نداشت. اما زمانی که او و فیلمبردارش، کریستوفر بلوولت، عکسبرداری آزمایشی را در مونتانا، جایی که فیلم در آن اتفاق می‌افتد، انجام دادند، ریچارت از این که چقدر برف در فیلم «صاف» به نظر می‌رسد، وحشت کرد.
در مورد سهام فیلم، همه چیز اینطور نبود واقعی رایشارت گفت. “بسیاری از آن دانه است و 16 دانه بیشتر از 35 دارد. بنابراین وقتی آن را منفجر می کنید، خطوط سختی را که در HD دریافت می کنید، چیزی که در ورزش می بینید، دریافت نمی کنید.”
یک کمک مالی در نهایت به رایشارت اجازه داد تا فیلم «زنان خاص» را با فاصله 16 میلی متری فیلمبرداری کند. این کار تولید را سخت‌تر کرد، اما نتایج – تصاویر نرم و بافتی از جاده‌های عریض، کوه‌های برفی و دشت‌های پوشیده از علف‌ها که همگی از نور، غبار و سایه می‌درخشند – ارزش آن را داشت.
ریچارت گفت: «من حدس می‌زنم که به نوعی در مورد زیبایی است. به یاد دارم که در «30 Rock» یک کار کوچک انجام دادند که لیمون جلوی دوربین HD راه می‌رود، و مثل این است که او یک اسکلت هگ است. میدونی؟ شما تک تک چیزها را می بینید. خیلی نابخشودنی است برای طبیعت هم.»
