جرایم NFL قبلاً به دلیل پاس خوشحالی بود. آنها بعداً دچار سرگیجه و در نهایت پس از جراحی دندانپزشکی شدند.
با این حال، پس از چندین دهه غفلت روزافزون، بازی در حال اجرا بالاخره در حال بازگشت است.
در طول هفته 10، تیم‌های NFL میانگین 121.8 یارد راش در هر بازی را داشتند که بالاترین رقم از سال 1987 است. تیم‌ها همچنین میانگین 4.5 یارد در هر راش را دارند که بالاترین میزان در تاریخ است.
تیم‌ها 26.8 بار در هر بازی هجوم می‌آورند، نرخی که برای سال‌های متمادی نسبتاً ثابت بوده است، اما تعداد پاس‌های ارسالی به 33.7 در هر بازی کاهش یافته است که پایین‌ترین رقم از سال 2010 است. دو سال، از 41.9 درصد در سال 2020 به 42.1 در سال 2021 به 42.7 در سال جاری رسیده است.
این تغییر ممکن است چشمگیر نباشد، اما تیم‌ها بیشتر می‌دوند و در نتیجه در سال 2022 از موفقیت‌های بیشتری برخوردار می‌شوند و روند افزایش پاس‌ها را که از زمانی شروع شد که لیگ در سال 1978 تغییراتی را در قوانین پاس دوستانه تصویب کرد، کاهش داد.
احیای بازی دوندگی بیشتر در صدر جدول رده بندی لیگ به چشم می خورد. فیلادلفیا ایگلز (8-1)، با یک حمله سنگین، میانگین 142.7 یارد راش در هر بازی. بالتیمور ریونز (6-3) به لطف قابلیت‌های تهدید دوگانه لامار جکسون، میانگین 168.1 یارد راشینگ در هر بازی دارد. تایتان‌های تنسی (7-2)، با میانگین 133.4 یارد راشینگ در هر بازی، بیشتر هفته‌ها به یک واگن می‌پرند و به دریک هنری اجازه می‌دهند تا آنها را به پیروزی بکشاند.
جاینتز (7-2؛ 164.8 یارد راش در هر بازی) عملاً یک تیم والیبال بدون ساقون بارکلی در پشت سر خواهد بود. مینه سوتا وایکینگ ها (8-1) به طور متوسط 107 یارد راشینگ در هر بازی دارند، اما آنها اغلب با یک هافبک و یک مدافع کناری صف می کشند، همانطور که پدران بنیانگذار در نظر داشتند.
برای روشن بودن، هیچ یک از تیم های بالا – رهبران بخش به جز جاینت های رتبه دوم – مجموع عجله بالایی ندارند فقط به این دلیل که از لیدهای دیرهنگام محافظت می کنند. درعوض، آنها دارای تخلفاتی هستند که «متعادل» یا «تثبیت کننده دویدن» هستند، به گونه‌ای که مربیان دهه‌ها قبل از استفاده از هدست‌های خود و دادن دو پاس به ازای هر دست‌دف به آنها پرداخته‌اند.
سه دلیل مرتبط با هم برای تجدید حیات شتابزده وجود دارد.
1. ظهور کوارتربک با تهدید دوگانه
جاستین فیلدز، مدافع شیکاگو بیرز تقریباً به تنهایی داده‌های سریع NFL را منحرف می‌کند. فیلدز دارای 104 اسکرامبل و گزینه های طراحی شده برای 749 یارد است. حذف تولید او از داده‌های لیگ، میانگین NFL در هر بار را از 4.537 به 4.502 کاهش می‌دهد: رقم دوم همچنان بالاترین رقم خواهد بود، اما هنوز هم یک تصویر قابل توجه از تأثیری است که یک بازیکن می‌تواند داشته باشد.
Scramblers ده ها سال است که ارقام عجله ای زرق و برق دار تولید کرده اند، اما هرگز به اندازه سال 2022 تعداد زیادی از بازیکنان کوارتربک وجود نداشته است. . در سال 2012، رابرت گریفین سوم از واشنگتن تنها کوارتربکی بود که میانگین بیش از 50 یارد در هر بازی در یک فصل داشت.
پس از سال‌ها عدم تمایل به اجازه دادن به مدافعان خود برای دویدن، مربیان اکنون متوجه شده‌اند که آسیب‌دیدگی در گزینه‌های طراحی‌شده رایج نیست و دفاع‌ها به ندرت متوجه می‌شوند که چگونه چنین تاکتیک‌هایی را خنثی کنند. در نتیجه، فیلدز، جکسون و بسیاری دیگر، هر دو برای تکه‌هایی از یارد هجوم می‌آورند و با ایجاد نگرانی بیشتر به مدافعان، عملکرد دفاعی خود را مؤثرتر می‌کنند.
2. بازگشت خلاقانه دویدن
تام برادی و پیتون منینگ در طول دوران اوج طولانی خود، حملاتی را انجام دادند که به آنها اجازه می‌داد تا اگر دفاع‌ها به پاشنه‌هایشان باز می‌گردید، بازی‌های دویدن ساده را در خط حمله انجام دهند. مربیان کپی‌کت خیلی زود شروع به وانمود کردن کردند که همه بازیکنان کوارتربک دقیقاً شبیه آنها هستند و به جز یک برنامه اولیه ابتدایی به بازی‌های دویدن خود نیازی ندارند.
مربیان NFL بعداً متوجه شدند که هر کوارتربکی یک ابر رایانه انسانی نیست و اکنون در حال جست و جوی ضمائم کتاب های بازی خود برای تاکتیک های رها شده عجله هستند.
همانطور که در بالا ذکر شد، بسیاری از تیم ها جرأت کردند که به مدافعان خود اجازه دهند گهگاهی بدود. تایتان‌ها، وایکینگ‌ها و سانفرانسیسکو 49ها این مدافع کناری را از آستانه انقراض نجات دادند. جاینتز و کلیولند براونز تاکتیک های کشش و تله را در امتداد خط حمله احیا کرده اند تا فرصت هایی برای بارکلی و نیک چاب ایجاد کنند. سیاتل سیهاوکز دفاع ها را با ترکیب های سنگین با سه انتهای محکم مجازات می کند. و غیره.
این تاکتیک‌های عجله‌ای متنوع به تیم‌هایی با مدافعان کمتر از ستاره‌ای اجازه می‌دهد تا پیشرفت کنند. در همین حال، دفاع هایی که برای متوقف کردن بازی پاس به هر قیمتی ساخته شده اند، غافلگیرکننده هستند.
3. افول پشتیبان خط
از آنجایی که در 40 سال گذشته نرخ پاس‌ها به‌طور پیوسته افزایش می‌یابد، مربیان دفاعی شروع به جایگزینی یک یا دو مدافع خط خود با مدافعان دفاعی کوچکتر و سریعتر کردند. در ابتدا، آنها آنها را فقط در دفعات نزولی با هم عوض می کردند، اما در نهایت مدافعان دفاعی اضافی در برنامه های بازی و در لیست برجسته شدند.
یک دفاع مدرن NFL با پنج دفاع دفاعی در بیش از 60 درصد اسنپ های تهاجمی و با شش دفاع دفاعی در حدود 15 درصد اسنپ ها صف بندی می کند. این باعث می‌شود که فقط یک یا دو مدافع خط، کاری را انجام دهند که قبلاً کار سه یا چهار نفر در میانه میدان بود.
بسیاری از مدافعان خط باقیمانده متخصصان کوچکتر و سریعتر پوشش پاس هستند. تصور کنید که وقتی هنری، بارکلی یا چاب مستقیماً به سمت او می‌آیند ناراحتی یک مدافع خطی تنها و کم‌قد را تصور کنید، شاید با یک مدافع کناری یا یک گارد 300 پوندی جلوتر.
مدافعان سعی می‌کنند با حذف تاکتیک‌های فراموش‌شده خودشان، با خیزش مجدد عجولانه مقابله کنند. متأسفانه، مدافعان خط چند استعدادی مانند دالاس کابوی‌های آل پرو مایکا پارسونز، نام خود را به عنوان متخصص اخراج تغییر داده‌اند و اهداف دفاعی واقعی را در اکوسیستم جایگزین کرده‌اند. مدافعان خطی تنومندی که روی اکثر نیمکت‌ها آویزان هستند، عموماً به آنجا تعلق دارند، و دفاعی که برای متوقف کردن هنری یا بارکلی ساخته می‌شود، خود را در برابر پاتریک ماهومز آسیب‌پذیر می‌کند.
نرخ‌های عجله‌ای احتمالاً در سال‌های آتی کمی بیشتر می‌شود: درصد فزاینده‌ای از تیم‌های دانشگاهی تهدیدات دوگانه هستند و هماهنگ‌کننده‌های تهاجمی مانند Shane Steichen از Eagles و Shane Waldron از Seahawks احتمالاً سیستم‌های متمرکز بر دویدن خود را به ارمغان خواهند آورد. با آنها به عنوان سرمربی در سال آینده.
تیم ها هرگز کاملاً متعادل نخواهند بود – پاس دادن به تورهای ثابت 6.1 یارد در هر بازی که کارآمدتر از عجله کردن است – اما NFL ممکن است در نهایت پس از نزدیک به نیم قرن چرخش منحصراً در یک جهت به تعادل تاکتیکی دست یابد.
این تعادل هم دیر شده و هم خوش آمدید. تماشای تیم‌هایی که دویدن و پاس‌ها را به روش‌های خلاقانه و غیرقابل پیش‌بینی ترکیب می‌کنند بسیار سرگرم‌کننده‌تر از تماشای برادی، منینگ و 30 تیمی است که فقط آرزو داشتند برادی یا منینگ را داشته باشند.
