در مناطق حصیدی، یشیواهای شکست خورده با پول عمومی سرازیر می شوند

همه گروه‌ها تاکید کردند که مدارس حسیدی مستقل از یکدیگر و نه به عنوان یک شبکه عمل می‌کنند. آنها برخی از یافته های تایمز را رد کردند، از جمله اینکه مدارس آموزش کافی ارائه نمی دهند و معلمان مرتباً از تنبیه بدنی استفاده می کنند. آنها همچنین خاطرنشان کردند که مدارس به ازای هر دانش آموز پول مالیات دهندگان بسیار کمتری نسبت به مدارس دولتی دریافت می کنند، و آنها گفتند که محله های حسیدی آنقدرها که اطلاعات دولتی نشان می دهد فقیر نیستند.

J. Erik Connolly، وکیل شیکاگو، می نویسد: «جامعه Hasidic به آموزش هایی که به دانش آموزان خود ارائه می دهد – که همه آنها به انتخاب والدین خود برای آموزش دینی تحصیل می کنند – افتخار می کند و فارغ التحصیلان بسیار موفق و موفقی دارد. نماینده انجمن تزدک، گروهی که با مدارس حسیدی کار می کند، در نامه ای به تایمز.

یکی دیگر از سخنگویان مدارس Hasidic، ریچارد بامبرگر، عدم توانایی دانش‌آموختگان این مدارس به زبان انگلیسی صحبت یا نوشتن را رد کرد و گفت که مدارس امن هستند و «سیاست‌های تحمل صفر در برابر هرگونه خشونت را دارند».

آقایان بامبرگر و کانولی همچنین گفتند که مدارس یهودی موسوم به یشیوا به طور کلی در آزمون های استاندارد برای دانش آموزان دبیرستانی خوب عمل می کنند، نکته ای که رهبران حسیدی اغلب به آن استدلال می کنند. در واقع، تعداد بسیار کمی از دانش‌آموزان حسیدی در آن آزمون‌ها شرکت می‌کنند، و نتایج تقریباً به طور کامل نشان‌دهنده عملکرد دانش‌آموزان یشیواهایی است که آموزش سکولار قوی، از جمله مدارس ارتدکس مدرن ارائه می‌دهند.

در سایر نقاط جهان با جمعیت زیاد حسیدی، از جمله در بریتانیا، استرالیا و اسرائیل، مقامات برای مقابله با فقدان آموزش سکولار در مدارس حسیدی حرکت کرده اند. اما علیرغم قانون ایالتی که مدارس خصوصی را ملزم به ارائه آموزشی مشابه با آنچه در مدارس دولتی ارائه می شود، این اتفاق در نیویورک رخ نداده است.

بیل دی بلازیو، شهردار سابق نیویورک، پس از دریافت شکایات در سال 2015، تحقیقاتی را در مورد مدارس آغاز کرد، اما دولت وی با شیوع همه‌گیری آن را متوقف کرد. شهردار اریک آدامز در مدارس مداخله نکرده است – و از روابط نزدیک با رهبران حسیدی خبر داده است. در آلبانی، فرماندار کتی هوچول، مانند سلف او، اندرو ام. کومو، رویکرد مشابهی را اتخاذ کرده است.