آیا هر کدام از اینها باعث صرفه جویی در هزینه می شود؟ نه واقعا. ایجاد الزامات کاری برای ایالت ها ده ها میلیون دلار هزینه دارد. برای مثال، مدیریت برنامه کاری آرکانزاس برای Medicaid نزدیک به 26 میلیون دلار هزینه داشت. پس از تصویب لایحه قانونگذاری آیووا برای تحمیل الزامات کاری بر گیرندگان اسنپ، آژانس خدمات قانونی غیرحزبی آیووا هزینه اجرای قوانین جدید را طی سه سال آینده 17 میلیون دلار اعلام کرد – بسیار بیشتر از هزینه ای که ایالت در آن دوره برای SNAP هزینه می کرد. گذشته از هزینه ای که برای دولت دارد، این واقعیت نیز وجود دارد که کاهش مزایا به کل اقتصاد آسیب می رساند. آنچه مردم ندارند، نمی توانند خرج کنند.
با این حال، برای حامیان جمهوری خواه الزامات کار، وضعیت اقتصاد واقعی از اقتصاد اخلاقی، که به معنای دیدگاه محافظه کارانه از نظم مناسب برای توزیع حقوق و امتیازات در جامعه است، اهمیت کمتری دارد. مشکل اساسی برنامه های کمکی، از این منظر، وجود آنهاست – اینکه به مردم اجازه می دهند بدون نیاز به کار زندگی کنند.
کوین مک کارتی، رئیس مجلس، گفت: «در این خانواده، ما ممکن است فرزندی داشته باشیم که توانا باشد، متاهل نباشد، بچه نداشته باشد، اما او روی کاناپه نشسته و رفاه را جمع آوری کند. در مصاحبه با فاکس نیوز که در آن او الزامات کاری جدیدی را که در معامله با رئیس جمهور بایدن برای افزایش سقف بدهی به دست آورد، برجسته کرد. ما شرایط کاری را برای آن فرد در نظر خواهیم گرفت، بنابراین او شغلی پیدا می‌کند.»
حالا، مک کارتی آشکارا وقتی گفت «کودک» اشتباه می‌کرد – منظور او واضحاً یک بزرگسال بود. (اگرچه، در اینجا، سخت است که به مخالفت جمهوری خواهان با ناهار رایگان مدرسه و حمایت از سست شدن قوانین کار کودکان فکر نکنیم.) اما خطای لفاظی کمتر از آنچه تصویر او از دریافت کننده رفاه در مورد دیدگاهش از نقش دولت می گوید اهمیت دارد. غیرکارگر، در تصور او، صرفاً یک layabout است که اگر او dole را نداشت، کار می کرد.
در این جهان بینی، اگر دولت نقشی داشته باشد، مجبور کردن این افراد غیرکارگر به بازار کار است، حتی اگر نتیجه آن زندگی پرمخاطره با دستمزدهای پایین و اشتغال پراکنده باشد. مهم نیست که بسیاری از آمریکایی هایی که کار نمی کنند، چه به دلایل بهداشتی و چه به دلیل تعهدات خانوادگی، نمی توانند کار کنند. آنچه اهمیت دارد این است که دولت به کسی برای کنار گذاشتن کار مزدی پاداش نمی دهد. بله، این باعث فقر بیشتر و محرومیت بیشتر می شود. اما این پیامدها کمتر از حفظ نظم اخلاقی خاصی که در آن بقا در بازار به دست می‌آیند، اهمیت کمتری دارند. کسانی که نمی توانند شنا کنند، یا حداقل شناور باشند، غرق خواهند شد.
