فرارو- دیرینه شناسان آخراً حلزون ۹ میلیون ساله را در درون یک کهربا کشف کردند که به شکل عجیبی از صدفش مو می‌رید.
به گزارش فرارو به نقل از rahnamato، این فسیل نرم تن غیرمعمول، که در میان هوکاونگمار یافت شده است، دارای خطوطی از مو‌های ساده و کوچک است که هر کدام از 150 تا 200 میکرومتر طول دارند که در طول چرخش پوست 9 میلی متر و ارتفاع 3.1 میلی متری جانور رشد دارند. کرده است.
لازم به ذکر است این اولین حلزون پمالویی نیست که کشف شده است. آدرین جو دیرینه‌شناسان توضیح می‌دهند: «این ششمین گونه از Cyphoridae پوسته‌دار – گروهی از حلزون‌های خشکی استوایی- است که در یک دوره مزوزوئیک یافت می‌شود.» تیمی از سرپرستان سرپرستی ژان میل بیچین، مالاکولوژیست موزه تاریخ طبیعی و قوم نگاری فرانسه، حیوان تازه کشف شده را Archaeocyclotus brevivillosus نامگذاری کردند.
از هشت گونه یافت شده در کهربای میانماری، شش گونه دارای پوسته‌های مودار هستند که نشان می‌دهند ممکن است این وضعیت حلزون‌های خشکی باشد. در واقع، این فاز ممکن است به حلزون‌ها در انتقال از محیط آبی به زندگی در خشکی در دوره مزوزوئیک، ۲۵۲ تا ۶۶ میلیون سال پیش کمک کند.
موها از بیرونی‌ترین لایه پوسته حلزون به نام periostracum تشکیل شده اند. اضافه شدن مو به پوسته، احتمالاً از این جانوران کوچک می‌گرفت، انرژی بیشتری می‌گیرد، بنابراین باید به این حلزون‌های کوچک مقبل تاریخ مزیت انتخابی در محیط گرمسیری خود داده شود تا وجود این موها را کند.
اطلاعات می‌گویند احتمالاً این موها به حفظ آب و جاندار در محیط خشک خارج از آب و البته هوای گرم کمک کرده باشد. همچنین درست مانند مو‌های پستانداران، این امکان وجود دارد که موی پوسته به تنظیم حرارت بدن جاندار کمک کرده باشد. جوخوم توضیح می‌دهد: «پرزها همچنین می‌توانند به عنوان استار یا محافظت از حلزون در برابر حمله مستقیم به پرندگان یا شکارچیان عمل کنند».
کشف بقای جانداران ماقبل تاریخ در مناطق استوایی بسیار است، زیرا شرایط گرم و سخت برای تجزیه بقایای جانداران ایده آل است. بنابراین جاندارانی که در کهربا گیر کرده اند، برخی از این شکاف‌ها را در سوابق فسیلی ما می‌سازند و به بافت‌های نرم و حتی رنگ‌های حشرات باستانی می‌دهند، که در غیر این صورت در زمان دست می‌برند.
یکی از این نمونه‌ها، اولین شواهد زنده زایی را در حلزون‌های خشکی (به‌جای تخم‌گذاری) کرده و به شکل شگفت‌انگیزی حلزون‌های نوزاد را نشان می‌دهد که هنوز از طریق مخاطره به مادرشان چسبیده بود. نتایج این تحقیق در نشریه تحقیقات کرتاسه منتشر شده است.
