واشنگتن – اگر عددی دهه 2010 را تعریف می کرد، 2 درصد بود. تورم، رشد اقتصادی سالانه و نرخ‌های بهره در بالاترین حد خود همگی حول و حوش آن سطح بودند – چنان پیگیرانه که اقتصاددانان، فدرال رزرو و وال استریت شروع به شرط‌بندی کردند که دوران همه چیز پایین خواهد بود.
این شرط بد شده است. و با انفجار بانک سیلیکون ولی، آمریکا شروع به محاسبه عواقب آن کرده است.
تورم پس از شروع همه‌گیری ویروس کرونا، اقتصاددانان و سیاست‌گذاران را غافلگیر کرد و با رشد 6 درصدی در فوریه، مهار آن دشوار است. فدرال رزرو تنها در 12 ماه گذشته نرخ بهره را 4.5 درصد افزایش داده است زیرا تلاش می کند تا اقتصاد را کند کند و افزایش قیمت ها را تحت کنترل داشته باشد. تصمیم بانک مرکزی چهارشنبه آینده می‌تواند نرخ‌ها را حتی بالاتر ببرد. و این جهش در هزینه های وام گرفتن، برخی از مشاغل، سرمایه گذاران و خانوارها را غافلگیر کرده است.
بانک سیلیکون ولی افراطی ترین نمونه از غافلگیر شدن یک موسسه تاکنون است. این بانک سبد بزرگی از اوراق قرضه بلندمدت جمع آوری کرده بود که سود بیشتری نسبت به اوراق کوتاه مدت پرداخت می کند. اما برای محافظت کافی از دارایی های خود در برابر احتمال افزایش نرخ بهره پولی نمی داد – و زمانی که نرخ ها افزایش یافت، متوجه شد که ارزش بازار دارایی هایش به شدت کاهش یافته است. دلیل: چرا سرمایه گذاران آن اوراق قرضه قدیمی را می خواهند در حالی که می توانند اوراق جدید را با نرخ های جذاب تر خریداری کنند؟
این زیان‌های مالی قریب‌الوقوع به ترساندن سرمایه‌گذاران کمک کرد و به مدیریت بانکی دامن زد که مؤسسه را از بین برد و سیستم بانکی آمریکا را لرزاند.
اشتباه بانک یک اشتباه بد – و در نهایت کشنده – بود. اما کاملاً منحصر به فرد نبود.
بسیاری از بانک ها دارای پرتفوی بزرگی از اوراق قرضه بلندمدت هستند که ارزش آنها بسیار کمتر از ارزش اصلی آنهاست. بانک‌های ایالات متحده متحمل ضرر 620 میلیارد دلاری از اوراق بهادار شده‌اند که بر اساس داده‌های شرکت بیمه سپرده فدرال، قیمت‌شان در پایان سال 2022 کاهش یافته بود و بسیاری از بانک‌های منطقه‌ای با ضربه‌های بزرگ مواجه شدند.
افزودن زیان‌های احتمالی دیگر، از جمله وام‌های مسکن که در زمان پایین بودن نرخ‌ها تمدید شدند، اقتصاددانان دانشگاه نیویورک تخمین زده اند که کل ممکن است بیش از 1.75 تریلیون دلار باشد. بانک‌ها می‌توانند آن را با درآمدهای بالاتر در سپرده‌ها جبران کنند – اما اگر سپرده‌گذاران پول خود را بیرون بکشند، مانند مورد بانک سیلیکون ولی، این کار کارساز نیست.
“چقدر باید نگران باشیم: چقدر احتمال دارد که حق امتیاز سپرده خارج شود؟” الکسی ساووف، که این تحلیل را به همراه همکارش فیلیپ اشنابل نوشت، گفت.
تنظیم کننده ها به طور بالقوه از آن آگاه هستندریسک نرخ بهره گسترده فدرال رزرو یکشنبه شب از یک برنامه وام اضطراری رونمایی کرد که به بانک ها در ازای اوراق قرضه آنها پول نقد ارائه می دهد و با آنها رفتار می کند که انگار هنوز ارزش اصلی خود را در این فرآیند دارند. این راه‌اندازی به بانک‌ها این امکان را می‌دهد تا به طور موقت از فشاری که با افزایش نرخ‌های بهره احساس می‌کنند فرار کنند.
اما حتی اگر فدرال رزرو در خنثی کردن تهدیدات بانکی مرتبط با افزایش نرخ‌ها موفق شود، این احتمال وجود دارد که آسیب‌پذیری‌های دیگر در طول دهه‌ها نرخ‌های بهره نسبتا پایین افزایش یافته باشد. این می تواند مشکلات بیشتری را در زمانی که هزینه های استقراض به میزان قابل توجهی بالاتر است، ایجاد کند.
مایکل فرولی، اقتصاددان ارشد جی پی مورگان، می گوید: «یک ضرب المثل قدیمی وجود دارد: هر وقت فدرال رزرو ترمز می کند، کسی از شیشه جلو می رود. “شما هرگز نمی دانید چه کسی قرار است باشد.”
آمریکا دوره های منظمی از دردهای مالی ناشی از افزایش نرخ بهره را پشت سر گذاشته است. جهش در نرخ ها به دلیل کمک به ترکیدن حباب در سهام فناوری در اوایل دهه 2000 و کمک به کاهش قیمت مسکن که به سقوط در سال 2008 کمک کرد، متهم شده است.
حتی بیشتر به لحظه کنونی مربوط می شود، افزایش شدید نرخ بهره در دهه های 1970 و 1980 باعث ایجاد مشکلات حاد در صنعت پس انداز و وام شد که تنها با مداخله دولت پایان یافت.
یک منطق ساده پشت مشکلات مالی ناشی از افزایش نرخ بهره وجود دارد. زمانی که هزینه‌های وام‌گیری بسیار پایین است، مردم و کسب‌وکارها باید ریسک بیشتری را برای کسب درآمد از پول نقد خود متحمل شوند – و این معمولاً به این معنی است که آنها پول خود را برای مدت طولانی‌تری بسته می‌کنند یا پول نقد خود را پشت سرمایه‌گذاری‌های پرخطر می‌اندازند.
زمانی که فدرال رزرو برای خنک کردن اقتصاد و کنترل تورم نرخ بهره را افزایش می دهد، پول به سمت امنیت نسبی اوراق قرضه دولتی و سایر سرمایه گذاری های ثابت حرکت می کند. آنها ناگهان پول بیشتری می پردازند و در دنیایی که بانک مرکزی در تلاش است اقتصاد را کند کند، شرط مطمئن تری به نظر می رسد.
این به توضیح آنچه در بخش فناوری در سال 2023 روی می دهد کمک می کند. سرمایه گذاران از سهام شرکت های فناوری عقب نشینی کرده اند، سهامی که تمایل به داشتن ارزش هایی دارد که بر اساس انتظارات برای رشد پیش بینی شده است. شرط بندی روی سودهای احتمالی ناگهان در محیطی با نرخ بالاتر جذابیت کمتری دارد.
یک پس زمینه چالش برانگیز کسب و کار و مالی به سرعت به بازار کار در فناوری تبدیل شده است. شرکت‌ها اخراج‌های مهمی انجام داده‌اند و متا همین هفته دور جدیدی از کار را اعلام کرد.
این کمابیش راهی است که قرار است حرکت‌های نرخ فدرال رزرو عمل کند: آنها چشم‌انداز رشد را کاهش می‌دهند و دسترسی به تامین مالی را سخت‌تر می‌کنند، گسترش کسب‌وکار را محدود می‌کنند، هزینه‌های شغلی را به همراه دارند و در نهایت باعث کاهش تقاضا در کل اقتصاد می‌شوند. کاهش تقاضا باعث کاهش تورم می شود.
اما گاهی اوقات درد آنچنان منظم و قابل پیش بینی رخ نمی دهد، همانطور که مشکل در سیستم بانکی روشن می شود.
جرمی استین، فرماندار سابق فدرال رزرو که اکنون در هاروارد است، گفت: «این فقط به شما می‌آموزد که ما واقعاً این نقاط کور را داریم. “شما فشار بیشتری بر لوله ها وارد می کنید و چیزی در حال ترک خوردن است – اما هرگز نمی دانید کجا قرار است باشد.”
فدرال رزرو آگاه بود که برخی از بانک ها ممکن است با مشکل مواجه شوند، زیرا نرخ بهره برای اولین بار در سال ها افزایش یافت.
کارل وایت، معاون ارشد بخش نظارت، اعتبار و یادگیری در بانک فدرال رزرو، «فقدان تجربه اخیر صنعت با افزایش و نوسان نرخ‌های بهره، همراه با سطوح مهم عدم اطمینان بازار، چالش‌هایی را برای همه بانک‌ها ایجاد می‌کند. سنت لوئیس، در یک یادداشت تحقیقاتی در نوامبر نوشت. این “صرف نظر از اندازه یا پیچیدگی” درست بود.
اما سال‌ها از زمانی که بانک مرکزی رسماً سناریوی افزایش نرخ‌ها را در آزمون‌های استرس رسمی بانک‌های بزرگ آزمایش کرد، که سلامت مورد انتظار آنها را در صورت بروز مشکل بررسی می‌کند، می‌گذرد. در حالی که بانک‌های منطقه‌ای کوچک‌تر تحت این آزمایش‌ها قرار نمی‌گیرند، تصمیم برای آزمایش نکردن ریسک نرخ، گواه واقعیتی گسترده‌تر است: همه، از جمله سیاست‌گذاران، سال‌ها با این فرض سپری کردند که نرخ‌ها دوباره بالا نمی‌روند.
در پیش‌بینی‌های اقتصادی خود در یک سال پیش، حتی پس از ماه‌ها افزایش تورم، مقامات فدرال رزرو پیش‌بینی کردند که نرخ بهره به 2.8 درصد خواهد رسید و در بلندمدت به 2.4 درصد کاهش می‌یابد.
این هم ناشی از تجربه اخیر و هم به دلیل پایه‌های اقتصاد است: نابرابری زیاد است و جمعیت در حال پیر شدن است، دو نیرویی که به این معنی است که پس‌اندازهای زیادی در اطراف اقتصاد وجود دارد و به دنبال مکانی امن برای پارک می‌گردند. چنین نیروهایی تمایل به کاهش نرخ بهره دارند.
روند نزولی این بیماری همه‌گیر این پیش‌بینی‌ها را تغییر داد و مشخص نیست چه زمانی نرخ‌ها به مسیر پایین‌تر برای طولانی‌تر باز می‌گردند. در حالی که بانک‌های مرکزی هنوز پیش‌بینی می‌کنند که هزینه‌های استقراض در بلندمدت حدود 2.5 درصد خواهد بود، در حال حاضر آنها متعهد شده‌اند که این هزینه‌ها را برای مدت طولانی بالا نگه دارند – تا زمانی که تورم به خوبی در مسیر بازگشت به 2 درصد باشد.
با این حال، این واقعیت که نرخ های بهره بالا و غیرمنتظره سیستم مالی را تحت فشار قرار می دهد، می تواند این برنامه ها را پیچیده کند. فدرال رزرو هفته آینده پیش بینی های اقتصادی جدیدی را همراه با تصمیم خود درباره نرخ بهره منتشر خواهد کرد و تصویری از نحوه نگاه سیاست گذارانش به چشم انداز در حال تغییر ارائه می دهد.
بانک‌های مرکزی قبلاً اشاره کرده بودند که ممکن است نرخ‌های بهره را حتی بالاتر از حدود 5 درصدی که قبلاً پیش‌بینی کرده بودند در سال جاری افزایش دهند، زیرا تورم نشان می‌دهد که قدرت باقی مانده و بازار کار همچنان قوی است. اینکه آیا آنها قادر خواهند بود در دنیایی که با تغییرات مالی رنگ آمیزی شده است به آن برنامه پایبند باشند یا خیر، مشخص نیست. مقامات ممکن است بخواهند در زمان عدم اطمینان و تهدید هرج و مرج مالی، دست به کار شوند.
اسکاندا آمارنات، مدیر اجرایی Employ America، درباره طرز فکر بانک‌های مرکزی درباره سیاست پولی گفت: «گاهی اوقات این حس وجود دارد که دنیا مانند مهندسی کار می‌کند. “چگونگی عملکرد ماشین واقعاً یک چیز پیچیده و بی ثبات است که باید به آن توجه کنید.”
و با افزایش نرخ‌ها، احتمالاً سیاست‌گذاران با سایر بخش‌های ریسک در سیستم مالی هماهنگ می‌شوند: به عنوان مثال، آقای استین انتظار داشت ضعف مربوط به نرخ در صندوق‌های اوراق قرضه ظاهر شود و از دیدن سطح درد در بانکداری شگفت‌زده شد. در عوض سیستم
او گفت: “آیا این پایدارتر از آن چیزی است که ما فکر می کردیم، یا ما هنوز به کیسه هوا نرسیده ایم، نمی دانم.”
جو رنیسون گزارش کمک کرد
