تفال به حافظ امروز دوشنبه ۲۸ شهریورماه ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باورهای که این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من

روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل

ور بگویم بازپوشان بازپوشان ز من

چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین

گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من

او به خونم تشنه و من بر لبش تا، چون شود

کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست

بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من

گر چو شمعش پیش میرم بر غم خندان شود

ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من

دوستان جان داده ام بهر دهانش بنگرید

کو به چیزی مختصر، چون باز می‌ماند ز من

صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم

عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای از من می‌خواند

شرح لغت: روی رنگین: چهره نگارین زیبا/چیزی مختصر: چیزی اندک، به استاره دهان تنگ یار.

تفسیر عرفانی:

چون خاک درگاهش گردم، از من دور می‌شود و اگر بگویم از ظلم و ستم نمودن، روی از من می‌تابد. مقصود او از این شعر این است که دوستداران یار به یک اشاره دوست در مقابلش جان می‌دهند به وصالش نایل گردند، حال آن که دوست وصال را به سرعت محقق نمی‌سازد و پس از مدت مدیدی لقایش را نصیب می‌کند.

تعبیر غزل:

تکیه کردن بر کارهای دنیا و داشتن آرزوهای دور و دراز، کاری عبث و بیهوده است، دلبستگی پیدا نکن. چرا که دل بستن به یک چیز ناپایدار و سست در شان و منزلت انسان واقعی نیست.