من نوشتم: “فقط می توانم احساست را تصور کنم.” من واقعاً فکر می‌کنم این چیزی فراتر از کلیشه‌ای است که بگوییم مردان باید نسبت به این موضوع متواضع باشند.»
حدود 36 ساعت بعد، هنگام صرف قهوه صبحگاهی، مقاله ای در وب سایت تایمز در مورد مردان و سقط جنین دیدم و این قسمت را خواندم:
پل نوبل، 57 ساله، معلم بازنشسته دبیرستان در ایلینوی، در یک جامعه “بسیار سفیدپوست، بسیار کاتولیک” در حومه شیکاگو بزرگ شد. او گفت که از اطرافیانش آموخته است که باید «حامی زندگی» باشد.
دیدگاه او در طول سال دوم تحصیل در کالج در ویسکانسین تغییر کرد. او در آن زمان در خوابگاه خود دستیار ساکن بود و زن جوانی برای مشاوره نزد او آمد. “او نشست و بلافاصله شروع به گریه کرد. او گفت: من نمی دانم چه کنم. آقای نوبل گفت: من حامله هستم. او به او توضیح داد که از دوست پسرش جدا شده است و بچه دار شدن یک گزینه نیست.
آقای نوبل گفت: «در حال گوش دادن به صحبت های او بودم. “این احساس من را فرا گرفت – نمی دانم شرم بود یا تواضع – و به یاد می آورم که با خودم فکر کردم: “چرا فکر می کردم حق دارم در مورد این موضوع نظر داشته باشم؟”
او البته حق دارد نظر بدهد. مردان در تولید مثل، نقشی در خانواده ها، نقشی در جوامع دارند. و احمقانه است که فکر کنیم افراد باید اعتقادات اخلاقی داشته باشند و فقط در مورد مسائلی که مستقیماً و فوری‌ترین راه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند قضاوت سیاسی کنند. اینطور نیست که دموکراسی کار می کند، طبیعت انسان چگونه کار می کند و جوامع به هم پیوند خورده اند.
اما او چیزی مهم و اساسی را تشخیص می داد، و آن این بود که او هرگز یک زندگی بالقوه را با تمام ترس، درد، فداکاری و تصمیمات دشواری که اغلب در آن روند انجام می دهد، ادامه نمی دهد. در فرهنگ ما، او احتمالاً هرگز در قبال فرزندی احساس مسئولیت نمی کند که بسیاری از مردم از مادران انتظار دارند که فوراً و با خوشحالی و برای همیشه آن را به عهده بگیرند. مخاطرات برای او بسیار متفاوت از مخاطرات برای هم شاگردش بود. این مانع از نظر نمی شود و نیست، اما مطمئناً “تواضع” را مجبور می کند.
من دوست دارم که او از این کلمه استفاده کرد. ای کاش برای بسیاری از ما – برای همه ما جلوی ذهن بود. ای کاش قاضی کلارنس توماس تنها کمی تواضع و فروتنی را احساس می کرد زیرا او دیدگاه قهقرایی خود و همسر مکرش را برای کشور ما بالاتر از ارزش های اکثریت آمریکایی ها قرار می داد. ای کاش محافظه‌کارترین همکارانش در دیوان عالی – که “ترجیح می‌دهند قوانین آمریکا را آن‌طور که معتقدند باید تنظیم شود، حتی زمانی که باید پیشینه طولانی‌مدت را نادیده بگیرند»، همانطور که دیوید لئونهارت در خبرنامه صبح در تایمز مشاهده کرد، دوباره با خود آشنا شوند. با آن.
لیندا گرین‌هاوس در تایمز با اشاره به وارونه شدن رو می‌نویسد: «غرور و ماهیت غیرقابل معذرت‌خواهی این عقیده نفس‌گیر است.» و او درست می‌گوید. صرف نظر از ایرادات تصمیم Roe، قوانین آمریکا را برای آن تعیین کرد نیم قرن، طی آن فرهنگ تغییر کرد، امکانات برای زنان گسترش یافت و علم مقابله با بارداری های ناخواسته و ناخواسته پیشرفت کرد. یک سابقه که طولانی مدت، با جلوه های موج دار که گسترده، مسائل
برت استفنز در روزنامه تایمز نیز در پاسخ به حکم لرزه‌ای دادگاه در جمعه گذشته، نوشت: «برای من، کلمه‌ای که به ذهن می‌رسد، تکبر است. استکبار عالی.» تصادفی نیست که او و لیندا، که مکان‌های متفاوتی در طیف ایدئولوژیک دارند، در یک دوره قرار گرفتند.
من از تواضع و تکبر به طور خاص در زمینه Roe یاد می کنم، اما در عین حال گسترده تر از آن فکر می کنم و صحبت می کنم. در دعواهای سیاسی، در زندگی شخصی، همه ما باید تامل کنیم و حدود فهم خود را در نظر بگیریم. همه ما باید بپذیریم که جهان برای انعکاس ترجیحات ما یا تأیید پیش داوری های ما وجود ندارد. برای آن ثروتمندتر است. و صلح به چنین پذیرشی بستگی دارد.
