برای یک چیز، شهرت هتل به زیرزمین آن سقوط کرده بود، با شکایات تمسخرآمیز عمومی در مورد پوسته شدن کاغذ دیواری، مبلمان فرسوده و ساس. برای دیگری، Vornado ملکی را در اطراف ایستگاه پن خریداری کرده بود تا بتواند روزی این منطقه را به یک مکه تجاری، خرده فروشی و سرگرمی تبدیل کند.
یک روز عصر در پاییز سال 2007، در شهر دیر پارک لانگ آیلند، پدری در رایانه رومیزی خود با خبری مواجه شد و پسر 13 ساله خود را صدا زد: هی، استیون آن هتلی را که خیلی دوست دارید به یاد دارید؟ اون روبروی ایستگاه پن؟ آنها قصد دارند آن را خراب کنند.
آن لحظه در خاطره استیون لپور، که اکنون 28 سال دارد، محو شده است. او چرخشی از غم، خشم و فوریت را احساس کرد. او به یاد می آورد: “همه جهنم در مغز من شکسته شد.”
نوجوانی که تصمیم گرفته بود اقدام کند، بنیاد هتل پنسیلوانیا را نجات دهد، یک گروه کوچک به رهبری یک متخصص کامپیوتر به نام گریگوری جونز، پیدا کرد و به آن پیوست. این بنیاد در تلاش بود تا با درخواست از کمیسیون حفظ آثار دیدنی، هتل را برای وضعیت شاخص در نظر بگیرد تا هرگونه تخریب را مسدود کند.
کمیسیون در ارزیابی شایستگی های یک ساختمان به عنوان یک نقطه عطف بالقوه، اهمیت معماری، تاریخی و فرهنگی آن و همچنین سطح یکپارچگی طرح اصلی را مورد مطالعه قرار می دهد. در برآورد خود، هتل پنسیلوانیا که در طول سال ها دستخوش تغییرات قابل توجهی شده بود، کوتاه آمد.
امید محافظان احتمالی هتل برای مدت کوتاهی افزایش یافت که پیامدهای رکود اقتصادی اواخر دهه 2000 Vornado را وادار کرد تا در مورد تخریب تجدید نظر کند. در سال 2013، استیون راث، رئیس آن، به سرمایه‌گذاران گفت که شرکت سرمایه‌گذاری هنگفتی در این ساختمان خواهد کرد و سعی خواهد کرد آن را به یک هتل واقعا سودآور و واقعا خوب برای اهداف خود تبدیل کند.
آقای لپور به یاد می آورد که فکر می کرد: «ما بردیم. بنیاد نجات هتل به عنوان انجمن حفاظت از هتل پنسیلوانیا نامگذاری شد، که به زودی پیشنهاد مفصلی را برای بازگرداندن هتل به شکوه سابقش به وورنادو ارسال کرد.
