درهای کلاس تجاری هواپیما سطوح جدیدی از حریم خصوصی را ارائه می دهند. در اینجا این است که چرا آنها ممکن است ایده خوبی نباشند

(سی ان ان) – کلاس تجاری به طور فزاینده‌ای لوکس‌تر، جادارتر و خصوصی‌تر می‌شود. چه بالشتک‌های صندلی و تخت با طراحی سفارشی، یراق آلات و وسایل سفارشی، یا نام تجاری مشترک با برخی از بزرگترین نام‌های لوکس، تجارت واقعاً کلاس اول جدید در بسیاری از هواپیماها است.

این امر به ویژه در مینی سوئیت‌های کلاس تجاری با در صدق می‌کند، که تقریباً 10 سال پیش در هواپیماهای ممتاز JetBlue’s Mint رونمایی شد و اکنون در حدود 12 شرکت از جمله دلتا، آل نیپون ایرویز، بریتیش ایرویز و چاینا ایسترن یافت می‌شود. هر سال

درها به دو صورت تجربه کلاس تجاری را بهتر می کنند: اول، حریم خصوصی را اضافه می کنند، و دوم، از آنچه طراحان صندلی هواپیما «گذشته قلم مو» می نامند، اجتناب می کنند، جایی که مسافر یا خدمه ای که در راهرو راه می رود با مسافر نشسته برخورد می کند.

اگر در کلاس تجاری سفر کرده اید، ممکن است از قبل به برخی از صندلی هایی فکر کنید که در آن ها بسیار مفید باشد.

یکی ممکن است انواع مختلفی از چیدمان های پلکانی باشد که برخی از صندلی ها درست در کنار راهرو قرار دارند، اما برخی دیگر به خوبی از راهرو دور هستند، در سمت دیگر میز کنسول کوچک. یکی دیگر از این طرح‌ها ممکن است طرح‌بندی زاویه‌دار استخوان ماهی باشد که در آن صندلی‌ها به سمت راهرو هستند و در نهایت مجبور می‌شوید در تمام طول پرواز از تماس چشمی با فرد مقابل خودداری کنید.

پوسته های حریم خصوصی

بدیهی است که درها به جلوگیری از آن کمک می کنند. اما در حالی که این مینی سوئیت‌های درب‌دار خصوصی‌تر از بسیاری از صندلی‌های درجه یک هستند، کلمه «مینی» به دلیلی در نام آن‌ها وجود دارد: فضای هر مسافر، در حالی که در مقایسه با فضای اقتصادی بسیار بزرگ است، هنوز کوچک‌تر از کلاس اول است.

افزودن یک یا دو اینچ برای قرار دادن درب می تواند بر میزان فضای موجود برای صندلی شما تأثیر بگذارد.

مطمئناً مشکل خوبی است، من و شما ممکن است از صندلی باریک 17 اینچی خود در ردیف 54 فکر کنیم، اما هر کسری از یک اینچ از عرض کابین استفاده می شود و در برخی از هواپیماهای متوسط ​​مانند بوئینگ 767 یا 787 و ایرباس A330 یا A330neo، که می توانند تفاوت واقعی در احساس جادار بودن یک صندلی ایجاد کنند.

پس چرا خطوط هوایی حتی در برخی از آن هواپیماهای متوسط، درها را انتخاب می کنند؟

آلستر همیلتون، معاون فروش و بازاریابی صندلی هواپیمای کالینز به سی ان ان گفت: «بدون شک حرکتی به سمت افزایش حریم خصوصی در هواپیما وجود دارد که از درجه یک که مجموعه تمام قد امارات استاندارد جدیدی را ایجاد می کند، به کلاس تجاری پایین می آید.

“اکثر صندلی‌های بیزینس کلاس چند سالی است که دارای پوسته‌های حفظ حریم خصوصی هستند، که وقتی همه سرنشینان هستند، دیگر مسافران را از خط چشم شما خارج می‌کند. اضافه شدن درها این حس انزوا را بیشتر می‌کند و شما را از راهرو می‌بندد، به خصوص در هنگام دراز کشیدن. صاف در موقعیت تخت

“پس آیا درها ضروری هستند؟ بدیهی است که نه. اما آنها یک مزیت مسافری هستند که حریم خصوصی و انتقادی، استراحت و خواب را در یک پرواز طولانی بهبود می بخشد.”

وزن و فضا در مقابل درآمد

همیلتون اضافه می کند که درها ممکن است هزینه، وزن و پیچیدگی صندلی را افزایش دهند، اما می توانند درآمد بیشتری به همراه داشته باشند.

او می گوید: «از دیدگاه مسافر، توانایی بستن در و داشتن «فضای من» همیشه به عنوان یک مزیت تلقی می شود. “هرچه راهرو بیشتر در خط چشم باشد، این مزیت بیشتر است، به ویژه زمانی که مسافر می خوابد. خطوط هوایی به سمت درها گرایش دارند و به طور کلی حریم خصوصی را افزایش می دهند زیرا تجربه مسافران را افزایش می دهند.”

برخی از خطوط هوایی می گویند نه.

کوئنتین مونیر، معاون اجرایی استراتژی و نوآوری در Safran Seats به سی‌ان‌ان می‌گوید که تقاضا برای درب‌ها اغلب به صورت موردی و بسته به شرایط رفاهی یا چیدمان صندلی‌ها بستگی دارد.

با این وجود، ژان کریستف گاودو، همکار مونیر، معاون بازاریابی، می گوید که به نظر می رسد تقاضا در حال افزایش است.

چند سالی است که درها خارج شده اند، و سال به سال شاهد افزایش مستمر سهم شرکت های هواپیمایی هستیم که در نظرسنجی های ما یا درخواست های واقعی برای درب ها درخواست می کنند — تا جایی که اکثریت بزرگی از خطوط هوایی اکنون آن را درخواست می کنند.

این سوال به طور فزاینده ای کمتر در مورد داشتن یا نداشتن درب، بلکه بیشتر در مورد چگونگی ارائه به شیوه ای هوشمندانه و موثر خواهد بود.”

این سوال همچنین در مورد این است که آیا گزینه های بدون در می توانند نیاز به حفظ حریم خصوصی و همچنین صرفه جویی در وزن و فضا را برطرف کنند.

Safran گزینه ای دارد که اساساً مانند یک کرکره غلتکی ضخیم، افقی، متصل به مغناطیسی و فنری است که در سراسر فضای در کشیده می شود. گزینه‌های دیگر عبارتند از پرده‌ای مانند ایرفرانس که در صندلی‌های درجه یک خود استفاده می‌کند، تقسیم‌کننده‌هایی که مانند یک پنکه دستی منبسط و جمع می‌شوند، یا پانل‌های کشویی که کاملاً درب را تکرار نمی‌کنند، اما حفظ حریم خصوصی قابل‌توجهی را اضافه می‌کنند.

وقت رفتن؟

همه اینها دارای معاوضه هایی هستند، به همین دلیل است که کریس بردی، کهنه کار صنعت و بنیانگذار سازنده صندلی استارت آپ Unum، می گوید که خطوط هوایی در این مورد اختلاف نظر دارند.

برادی می‌گوید: «همه متوجه می‌شوند که درها سنگین و پیچیده هستند… با پیچیدگی‌های پنهان زیادی به دلیل الزامات گواهینامه».

من فکر می‌کنم منصفانه است که بگوییم درها می‌توانند تجربه مسافران را بهبود بخشند، اما برای ماهی‌ماهی رو به بیرون در 40 درجه به‌علاوه، جایی که شما رو به دور از راهرو قرار می‌گیرید، سهم حاشیه‌ای است.

این نوع صندلی، با زاویه بزرگی دور از راهرو در هواپیماهای تک راهرو مانند خانواده هواپیماهای بوئینگ 737 یا ایرباس A320، همان چیزی است که Unum به عنوان اولین صندلی خود در کنار سایر سازندگان صندلی، هم راه اندازی و هم تأسیس می کند.

بردی اعتراف می کند: «من کمی متعارض هستم. “به عنوان یک مسافر من یک در را دوست دارم. من پرواز را تجربه ای شگفت انگیز می دانم و از تنهایی لذت می برم، و یک در کمک می کند. به عنوان یک شهروند می دانم که آنها سنگین هستند” که همچنین به معنی انتشار کربن بیشتر است.

او می افزاید، «به نظر شخصی من باید از درها اجتناب کرد، بر این اساس که کمال زمانی حاصل می شود که چیزی برای افزودن باقی نمانده باشد، بلکه زمانی که چیزی برای برداشتن باقی نمانده باشد، به دست می آید».

با بررسی مزایای بیشتر خطوط هوایی و صندلی‌سازان بیشتر، سوال درب ادامه خواهد یافت.

اما، بردی می‌گوید، “یک شرکت هواپیمایی شجاع می‌تواند و باید آنها را حذف کند.”